Janneke

Janneke schrijft haar liedjes het liefst achter de piano met op tafel een pot thee en een theemok op de grond naast de pianokruk. Aan díe vleugel waar ze als klein meisje op heeft leren spelen en waarvan haar moeder zei: “Als jij ooit een huis hebt dat groot genoeg is, dan neem je ‘m maar mee.” Dat huis kwam er, hoewel de eethoek plaats heeft moeten maken voor de vleugel.

Kleinkunst met een Brabantse zachte G, van indringende liedjes over de rauwste randjes van het leven tot aan liedjes over de zonnigste zomerdagen. Ze laten je huilen van het lachen, maar ook van ontroering.
Janneke bezingt het leven, veelal over wat ze zelf meemaakt. Klein, intiem, lieflijk. Pijnlijk, schaamteloos, een beetje stout. Grappig en uitbundig. Maar altijd herkenbaar.
De jury van het 3e Utrechts Kleinkunstfestival zei: “Janneke Peeters laat de hele zaal meezingen, zelfs al zingt ze over de dood.”

Ze studeerde aan het conservatorium en geeft muziekles op een middelbare school. Wandelt graag in het bos om de hoek, over dat paadje tussen de weilanden waar ze zich zo gelukkig voelt, heeft een oude kast met kopjes en schoteltjes van oma en verzamelt interieurplaatjes in een boek.
Janneke is te zien in het theater. Tijdens openingen, huiskamerconcerten, festivals en bedrijfsfeestjes. En natuurlijk ook op literaire avonden.